Oordeel

Voor alles is er een eerste keer, dus ook voor de gang naar het Japanse ziekenhuis. Afgelopen weekend kreeg ik ineens last van druk en steken in mijn oor. Toch maar even naar de dokter. In Japan betekent dat: rechtstreeks naar de specialist in het ziekenhuis, want aan huisartsen doen ze hier niet. Gelukkig. Hoe minder dokters je hoeft te zien, hoe beter. Uit de tientallen ziekenhuizen in Nagaokakyo kozen we de oor-, neus- en keelvariant. We konden er binnen een uur terecht. De arts bleek een zestiger die veel weg had van Koizumi, de Japanse minister-president. Maar dan met een grote, gouden bril en een witte jas. Zoals een dokter er hoort uit te zien. Hij was niet onvriendelijk, eerder zakelijk. In behendig Japans vertelde ik hem wat eraan mankeerde, maar al bij zijn eerste onderzoeksvraag raakte ik de draad kwijt. Vijfenveertig duizelingwekkende minuten vol Japanse monologen van de arts en zijn assistentes, een schoonmaakbeurt met wattenstaafjes, stofzuigertjes en zalfjes en een uitgebreide gehoortest later, velde Koizumi zijn oordeel. Chujien. Ik keek vragend naar Izumi. Oorontsteking. Drie pilletjes in de ochtend, vier in de avond, en geen alcohol drinken. Dat laatste is jammer. Want ik had er graag even op getoost, op de eerste Japanse arts in mijn leven.