Luxepaard

Ik zit er al zeker een kwartier naar te staren, realiseer ik me ineens. Naar dat vrouwtje op het akkertje voor ons huis. Ze heeft een hoed op met een brede rand, tegen de zon. Met een schoffel is ze bezig de grond los te woelen. Je kan het metalige hakken in de aarde goed horen. Werk op het land dwingt altijd respect af. In weer en wind en voor dag en dauw, weet je wel. De geur van klei en trekkers. Maar dit dametje maakt me helemaal nederig. Ze moet een eind in de tachtig zijn. En haar lichaam is in een hoek van negentig graden gegroeid. In die hoek stond het toen ze vanmorgen aan kwam schuifelen, en zo staat het nu, terwijl ze zwijgend doorploetert. Haar rug is een bobbel, haar hoofd hangt nog geen halve meter boven het akkertje. En ze houdt de schoffel halverwege vast in plaats van aan het einde, hoger komt ze niet. Maar het vrouwtje heeft een energie – daar kan ik een flinke punt aan zuigen, op mijn verstelbare bureaustoel, met mijn kop koffie, achter mijn toetsenbord.