Leuker maken

Vergeleken bij het gebouw van de belastingdienst in Kyoto is het belastingkantoor in Utrecht een feestzaal. Het staat in een betonnen buurt, is tl-verlicht en alle mannen dragen er een wit overhemd. Ook de man tegenover me. Ik schat hem rond de veertig. Hij heeft een digitaal Casio-horloge, een stropdas met een patroon van huppelende honden, een forse bril en zwart haar dat bovenop heel dun is. En bij mij kan hij niet meer stuk. Dankzij deze man ben ik namelijk sinds vanmiddag zelfstandig ondernemer. Of furiransa, zoals we het op mijn registratieformulier invulden. Freelancer dus. En de man van de belastingdienst heeft ervoor gezorgd dat ik dat nu al leuk vind. Hij legde niet alleen geduldig uit hoe ik straks de Japanse berg belastingpapieren moet invullen. Nee, hij stond vooral ook uitgebreid stil bij de waslijst aan aftrekposten waarmee zijn werkgever mij gaat verwennen. Mijn bureaustoel? Mijn balpen? Een auto? Van de man met de zachte stem mag ik het als kleine zelfstandige allemaal in mindering brengen op mijn inkomen. Welk inkomen, dat is nog even een puntje van aandacht. Maar mijn treinkaartje voor de zakelijke rit naar het belastingkantoor ga ik alvast goed bewaren.