Hollander

Eerder deze week stapten we een eettentje binnen, om de hoek bij het belastingkantoor. Het restaurantje had niet veel om het lijf. Links van de ingang stonden zes tafels, rechts was de keuken. Meer heb je ook niet nodig. De zon scheen herfstig naar binnen: laag en fel. De ruimte rook muf en het behang was vergeeld. Eigenlijk was alles vergeeld. De papiertjes met het menu die met punaises op de wand waren geprikt, de posters van een koffiefabrikant, de lampen aan het plafond. Maar de lunch, die loog er niet om zeg. De eigenaresse, een kleine vrouw van in de zestig met kort, krullend haar, een vermoeid gezicht en vrolijke ogen, schoof een goed gevuld dienblad voor. Op een bord lagen twee krokant gefrituurde stukjes vis met een fris knoflooksausje, een bergje knapperige koolsalade met een zoetzure dressing en een dikke hamburger met ui en een jus van sojasaus, ketchup en suiker. Naast het bord stonden twee kommen: één forse met dampende rijst en een kleine houten met een heldere soep van noedels en bosuitjes. En misschien kwam het doordat we net van het belastingkantoor kwamen, maar ik kon het niet laten. Ik rekende de prijs om. 550 yen kostte de sabisu ranshi, de service lunch. 4 euro. Ik glimlachte tevreden en liet het me extra goed smaken.