Even leuk

Het zebrapad is zes rijstroken lang. Of breed, hoe zit dat met zebrapaden. Ik sta net zo stil als het rode mannetje van het voetgangerslicht. Maar om me heen krioelt het. Vóór me razen glimmende auto’s voorbij, en vrachtwagens met bumpers van chroom. Aan de overkant lopen mannen in pak en vrouwen met kinderen. Achter me ook. Er snort een scooter langs. En nog één. Links, hoog boven het asfalt, roffelt een trein het station binnen. Een andere komt er net vandaan. Misschien gaat hij wel naar Kyoto. Uit de straat naast me draait een bus de weg op. Hij rijdt vol door het beeld en vanuit zijn schaduw hoor ik een paar seconden alleen de diesel. Ik adem even niet. Rechts, in de verte, waar het verkeer vandaan komt en naartoe gaat, ligt op hoge betonnen palen een weg met nog meer verkeer. Ik kan er maar een stukje van zien. De rest ligt verborgen achter ontelbaar veel gevels van beton en glas en staal, tientallen verdiepingen de lucht in. Er hangen uithangborden aan met felle kleuren en Japanse tekens. Biru, staat er op de meeste. ‘Gebouw’. Ineens begint iedereen te lopen. Het licht is groen. Ik zet er meteen stevig de pas in. Snel naar het station, weg uit Osaka.