Blinde muren

Wat je niet kunt zien is vaak het spannendst. Daarom neem ik naar het centrum van Nagaokakyo altijd de oude handelsweg. Dan kom je langs een huis in traditionele Japanse stijl. Dat betekent dat er een muur omheen staat. Een muur van een meter of twee hoog met een dakje erbovenop. Hij is wit en heeft een lambrisering van donker hout dat door de jaren heen vaal is geworden. En er zit een poort in. Een hoge houten schuifdeur met verticale spijlen. Achter de poort, dat kan ik tussen de spijlen door zien, ligt een kiezelpad dat met een slinger naar de ingang van het huis leidt. Boven de muur steken bomen uit waarvan de naalden in nevelachtige laagjes zijn geknipt. Nagelschaartjeswerk. Prachtig. Maar eigenlijk gaat het me nog meer om wat ik niet zie en wat er zou kunnen zijn. In mijn fantasie hoort bij dat slingerpad en die gemanicuurde bomen namelijk een tuin waarin het zonlicht zacht is, de grond bemost en het grind geharkt. En dat er een kans is op zo veel perfectie, bezorgt me kippenvel. Voorlopig bel ik dus maar niet aan. Het kan alleen maar tegenvallen.