Vreemde taal (3)

Vier dagen lang reisden we deze week door een stukje Honshu en door het noordoosten van Shikoku. Met in onze hand een speciaal treinkaartje dat Japan Railways in de lente, zomer en winter uitgeeft. Iedereen mag met dat kaartje reizen, maar het is alleen geldig tijdens de schoolvakanties. Het zal dan ook oorspronkelijk bedoeld zijn voor scholieren. De Japanse NS heeft het kaartje niet voor niks seishun juhachi kippu genoemd. Vrij vertaald: ‘kaartje voor jeugdige achttienjarigen’. Een prachtige naam. Want als je er iets dieper in duikt, blijkt dat zelfs achter zoiets zakelijks als een voordeelkaart in Japan een fraai stukje woordkunst schuilt. Van juhachi en kippu kun je weinig anders maken dan respectievelijk ‘achttien’ en ‘kaartje’. Duidelijk. Het mooie zit hem in het eerste woord, seishun. In het dagelijkse taalgebruik betekent dat ‘jeugd’. Maar als je het letterlijk vertaalt, klinkt het ineens als een haiku. Sei is namelijk Japans voor ‘blauw’, hier de kleur van de jeugd, en shun betekent ‘lente’. Blauwe lente. Dat is geen woord meer, dat is proza. En het paste perfect bij de rijstvelden, dorpjes en bergmassa’s waar we van de week langs boemelden.