Verdwijningen

Om in Japan bij een tempel te kunnen werken, moet je vooral één ding goed kunnen: er niet zijn. Vanmiddag nog, bij het heiligdom in het centrum van Nagaokakyo. Ik zit maar wat, meer moet je niet doen op zo’n snikhete dag. Er is alleen het hoge, zingende geluid van honderden cicaden. En dan: plop, vanuit het niets, is daar de man in zijn lichtblauwe yukata. Geruisloos veegt hij het pad dat naar het altaar leidt. Waar kwam die ineens vandaan? Rechts komt een vrouw de stenen trap naar het plein oplopen. Bij het fonteintje wast ze haar handen en spoelt ze haar mond. Klaar voor een gebed. Ik kijk weer naar de plek waar net de man in zijn yukata stond te vegen. Plop. Weg. Opgelost. Nergens te bekennen. Hoe ze het doen, ik weet het niet. Maar het heeft wel wat.