Personeelswerving

Haar hakken waren niet eens zo heel hoog, maar wel dun. Ze liep er moeilijk op. De benen wiebelden, de voeten wezen naar binnen en haar enkels waren op een onnatuurlijke manier gebogen. Ze konden elk moment knappen. Het meisje was een jaar of negentien en heur haar was lichtbruin geverfd en in een wilde versie van een suikerspin gedraaid, met plukken langs haar gezicht. Ze droeg een vaal spijkerrokje dat al bovenaan haar benen ophield en een bloot topje zonder mouwen. De huid gebruind, de make-up zwaar aangezet, gelakte nagels, drie tassen van dure modezaken aan haar arm. Zo zie je ze meer in de straten van Japan: een rare mix van PC Hooftstraat en rosse buurt. Het meisje hield stil aan de overkant van het zebrapad, zaterdagmiddag in Nagoya. Op het moment dat het licht op groen sprong en ze overstak, kwam vanuit het niets een Japanse jongen haar achterna gerend.

Het haar van de jongen had een donkerblond verfbad achter de rug en was hoog opgeföhnd. Zijn gezicht had een donkere tint en hij was gekleed in zwart, met korte mouwen en puntige laarzen. Hij had een oorbelletje. Van zijn soort zie je ze ook veel, vooral op de straathoeken van winkelgebieden in de grote steden. Ze schijnen van doen te hebben met schemerige ruimtes, vrouwen en, zeg maar, personeelswerving. De jongen hield zijn pas in en ging naast het meisje lopen. Ze schrok, maar had aan één blik genoeg en liep stug door. De jongen bleef naast haar lopen en fluisterde met een verleidelijke glimlach van alles in haar oor. Het moeten vleiende woorden zijn geweest, want ze lachte eventjes verlegen. Toen wuifde ze hem toch resoluut weg. Hij lachte, haalde de schouders op en rende terug. Goed, zij zou vanavond niet dansen in een rokerige club. Op naar het volgende dungehakte meisje.