Ogenblik

Gek is dat, dat je het vóelt als je bekeken wordt. Ik zet mijn kop Mister Donut-koffie terug op tafel en draai mijn hoofd naar links. Twee donkerbruine ogen staren me aan. Alsof ze water zien branden. Iets ernaast, een tikje lager, zie ik nog zo’n donkerbruin paar. Ze hebben dezelfde blik. De ogen horen bij een jongetje van een jaar of zes en zijn kleine zusje. Ik probeer een hallo, om het ijs te breken. Niks. De twee blijven staren. Dan draait het jongetje zich om en fluistert hij iets tegen zijn moeder. Zijn zusje gaat intussen door met staren. De moeder lacht en zegt tegen me: Het zijn je ogen, ze vinden ze zo blauw. Het jongetje en het zusje glimlachen verlegen. De moeder lacht nog een keer vriendelijk en verontschuldigt zich buigend. Dan vervolgen de drie hun weg naar de uitgang. Japanner zal ik nooit worden.