Weg hier

Niet dat Japan op is of zo. Ik krijg de inspiratie hier elke dag op een presenteerblaadje. Nee, aan onderwerpen geen gebrek. Aan tijd des te meer. Je kan gerust stellen dat ik het zo druk heb met het opdoen van ervaringen dat er geen tijd overblijft om ze te beschrijven. Komt bij dat ik serieuzer dan ooit aan de Japan-studie ben. Elke dag een uur, mijnheer, mevrouw. Vandaar dat dit bericht het laatste is. Nou ja, op deze plaats dan. Want aan de stroom webberichten mag vandaag een einde komen, mijn pen blijft schrijven. Langzamer dan een blog vereist, maar zeker. Tot later dus – zelfde onderwerp, andere plek. En de groeten uit Japan.

Sneeuwbericht

30 december, 14.39 uur. Kabeltreinstation Enryakuji, bovenop de Hiei-berg.
Mijn tenen zijn bevroren, mijn sokken zijn doorweekt en als ik naar mijn sneakers kijk, begrijp ik het nut van wandelschoenen. Buiten staan de bomen van de Hiei-berg en de tempels van Enryakuji – 785 meter boven het Biwa-meer, klam en koud onder de sneeuw. En schitterend, potverdorie. Hier binnen ruikt het naar olie en dat kan kloppen, want voor me gloeit een kachel. Mijn neus loopt ervan, en de damp slaat van mijn schoenen. Dit stationsgebouw is in 1927 neergezet en zo ziet het er ook uit: op de vloer ligt een tegelpatroon, tegen de muur zit lambrisering en het plafond is veel te hoog. Precies een Nederlandse school van zwartwitfoto’s uit die tijd. Een stelletje stampt de sneeuw van de schoenen en gaat zitten, handen bij de kachel. Nog twintig minuten, dan vertrekt de trein.

2 MEER DAN DUIZEND WOORDEN: DE HIEI-BERG, AFGELOPEN WEEKEND