Bergen geluk

Het is dat ik op een stoel in café Koba zit, om de hoek van waar wij wonen. Maar anders had ik een vreugdedans gemaakt. Het is de schuld van de bergen – elke dag anders en altijd adembenemend. Neem nu vanmiddag. Achter ze is de lucht lichtgeel en wolkeloos. Maar aan deze kant glimmen de dakpannen, zie ik paraplu’s en ruitenwissers. Boven ons hangen zware, grijze wolken en alles is nat van de regen en klam van de hitte. De bergen vullen het raam van het café van links naar rechts en op sommige plekken, vlak onder de toppen, hangen kleine, spierwitte wolken. Roerloos, lijkt het. Maar elke keer als ik wat heb zitten lezen in mijn krant en weer opkijk, zijn de plukken een eind opgeschoven of hebben ze een andere vorm gekregen. Het is zo’n mooi schouwspel, dat ik bijna uit elkaar klap van geluk.

Beroemd

Wat kinderen in Nagaokakyo normaal gesproken doen op vrijdagavond? Geen idee. Maar gisteren, in de plaatselijke karaokeclub Big Echo, gaven zes van hen me mijn sixty minutes of fame. De jongetjes en meisjes liepen in leeftijd op van vijf tot tien en toen ik binnenwandelde om er een karaokekamertje te reserveren, staarden ze me eerst een paar seconden gebiologeerd aan. Om vervolgens uit te barsten in een uitbundig zwaaien en hello-roepen. Ze renden uitgelaten om me heen terwijl ik naar het gereserveerde kamertje liep. En buiten, voor het raam, gingen ze nog lang door met springen, zwaaien, roepen en lachen. Ik? Ik wuifde en lachte natuurlijk enthousiast terug. Het gebeurt je tenslotte niet elke dag dat je beroemd bent.

Kunst baren

Voor alle zekerheid nog even nakijken. Pagina 179. I'd like to send this parcel. Kono nimotsu o okuritai desu. Van hier naar het postkantoor is het twee minuten fietsen. Kono nimotsu o okuritai desu. Kono nimotsu o okuritai desu. Kono nimotsu o okuritai desu. Kono nimotsu o okuritai desu. En ja hoor. Als ik aan de beurt ben en het pakket voor de beambte leg, rolt het er soepel uit. Kono nimotsu o okuritai desu. Uw Japans is goed, prijst hij met een brede glimlach. En ik weet ook wel dat ze dat hier al zeggen als je enigszins verstaanbaar Konnichiwa kan stamelen, maar toch, als ik even later naar buiten stap, voelt de zon nog lekkerder aan.

Stiekeme start

Het is midden op de dag en op mij na is het huis leeg. Een eindje verderop stapt een man in zijn auto. Als hij weg is, ligt ook de straat er verlaten bij. Het waait flink. Maar hoewel ik boven de bergen alleen maar wolken zie, schijnt ook de zon. Een mooi moment voor de stiekeme start van een blog. Niemand die het ziet. Maar ik ga er zowaar op toosten, op deze officiële opening. Kanpai!